Het laatste stukje Australie

Woensdag, 30 augustus,

JK: We hebben er deze dag maar een ontspannend dagje van gemaakt. We stonden niet te vroeg op. Adrian moest eerst naar de dokter. Hij had een oproep gekregen, waar hij nogal zenuwachtig voor was. Later op de morgen kwam hij opgelucht terug. Er bleek niet veel aan de hand te zijn, al was zijn cholesterol wat aan de hoge kant. Afvallen zou heel goed voor hem zijn, wat wij eigenlijk ook al hadden geconstateerd. Adrian besloot om daar zo gauw mogelijk aan te beginnen. Wij vermaakten ons op het strand en in de zee. Na een paar uur verscheen Adrian met de lunch. Die maakten we klaar op de BBQ in het park. De barbecues worden daar door de gemeente geplaatst en iedereen kan die kosteloos gebruiken.
Na de lunch gingen we naar de stad om enige souvenirs in te slaan, wat maar moeizaam ging. Wel vonden we in een kunstwinkel een prachtig schilderij van een aboriginal. Dit sprak ons beiden aan en wij besloten dit voor ons zelf aan te schaffen. Geen goedkoop cadeautje, maar wel heel erg mooi. Het stelt de “Circle of Live” voor. Krokodillen, vissen, een slang. We kregen een foto van de kunstenaar mee en de belofte dat deze ons ook nog de uitleg zou sturen.

Wij hadden nog wat tijd over en wandelden nog een poosje over de nightmarket, waar het flink druk was. Veel souvenirshops en verkopers die je onmiddellijk aanspraken als je een blik in de richting van hun waar wierp. Erg irritant.
Om zeven uur waren we bij het restaurant Splash, waar we met John Hartwell hadden afgesproken. Ook John was keurig op tijd. Voor ons op straat werd een automobilist klemgereden door de politie en afgevoerd. Wij dachten eerst nog dat John een show voor ons had geregeld, maar dit blijk puur toeval te zijn. John had zijn partner, Noelleen, meegenomen. Ook had hij nog een andere collega meegenomen, die ook lid van de IPA was. Adrian wist in de loop van de avond ook John in de IPA te praten, waarmee zijn avond geslaagd was.
Na enige alcoholische consumties werden de verhalen steeds mooier en werd het erg gezellig. Toen het personeel de stoelen op de tafels ging zetten besloten we dan toch maar te vertrekken. Wij beloofden elkaar dat we contact zouden houden en John was van plan om volgend jaar naar Europa te gaan en wilde zeker Fryslan aandoen.

Adrian bracht ons weer thuis en wij bespraken nog even de avond. Wij waren echter allemaal behoorlijk moe en waren dan ook op tijd in bed.

Donderdag 31 juli
Eve: We hebben vanmorgen heerlijk uitgeslapen. Na het ontbijt ben ik an het wassen begonnen. Het lag eerst in de bedoeling om dat niet te doen, maar JK wilde graag zijn bluwe broek an in het vliegtuig en die was vies geworden. En als je dan toch moet wassen kun je net zo goed de rest ook doen.
Ondertussen begon JK de uto uit te laden en alles schoon te maken. De auto zzag er weer leelieblank uit. Zonde eigenlijk, het leek zo stoer zo'n vieze auto.Je kon precies zien hoe diep we door het water waren geweest.
Toen was het tijd om de auto in te leveren. We moestn hiervoor naar Trinity Beach, want daar woondee de man van de garage en het was de bedoeling om het voertuig bij zijn huis af te geven. Hij vertelde dat hij zelf de auto weer naar Sydney zou brengen. Daar nam hij een paar dagen vrij voor.
Op de terugweg reeden wwe even met de auto van Adrian, die met zijn auto met ons mee was gereden, naar de K-markt om te zieen of ze nog een Billy hadden staan. We hadden onze gebruikte Billy weggegooid en wilden een nieuwe kopen als souvenier. Maar helaas, geen Billy te vinden. dat betekende dt we morgenvroeg nog zouden moeten kijken in Cairns.
Adrin moest nog een jongen van het vliegveld halen. dit ws en zoon van een paar vrienden van Adrian. Pa was jarig en als verssing zou de zoon op z'n verjaardag overkomen uit New Castle. Dee jongen ging zolang mee naar het huis van Adrian waar we lunchten. We hadden ondereg lekkere broodjes gekocht en die belegden we met stukjes overgebleven koude kipfilet van gisteren en allerlei verse zaken. Wat honingmosterd er over en een glas melk er bij. Heerlijk.
Adrian moest nu naar het feestje van zijn vriend om de zoon af te leveren. Wij gingen nog een poosje naar het strand. Het was wat frisser dan gisteren en dus bleven we nieet zo lang. We dronken nog een capucinno bij Malcolm, zols we o vaak hadden gedaan en gingen daarn naar huis. Hier namen we wat foto's van het huis en ook nog een close-up van eeen spin ( golden orb ).
Na thuiskomst van Adrian gingen we naar de stad. We hadden een afspraak in de ”Cock and Bull”.Tom en Ann stonden al te wachten. Ze hadden hun kleinzoon Michael ook meegenomen, samen met zijn vriendin.
Deze zaak was erg vol. Je moest op lange banken zitten aan een lnge tafel. Je kon uit twee menukaarten kiezen. Als je dan je keuze had gemaakt, moest je in de rij gaan staan bij een balie en je bestelling doorgeven. Het was alleen een vreselijk systeem, want als je niet wist in welke rij je moest staan, dan kon je na een kwartier wachten gewoon weer opnieuw in de andere rij beginnen met wachten tot je aan de beurt bent. Daarna krijg je een zendertje mee dat er uit ziet als een mobiele telefoon. Als dat ding afgaat kun je je eten ophalen.
We baalden een beetje van deze tent. Het was er erg lawaaierig en de bediening was er dus niet. Het eten was niet speciaal en je zou verwachten dat de prijzen er dan ook naar zouden zijn, maar dat was niet zo. Je betaalde veel. Eigenlijk te veel. Tom en Ann hadden als eerste hun eten en begonnen maar direct voor het koud werd. Wij moesten zeker nog een half uur wachten. De kleinzoon en zijn vriendin wachtten zelfs nog langer. Wij hadden al bijna ons eten op toen zij nog eens moesten beginnnen. Niet echt gezellig dus. Doordat er zo'n lawaai was konden we elkaar ook niet zo goed verstaan en werd praten met elkaar erg lastig. We bleven daarom niet zo lang na het eten, want Tom was erg moe. Hij vertelde dat hij morfine had moeten innemen om die avond aanwezig te kunnen zijn. We namen hartelijk afscheid en beloofden met elkaar in contact te blijven. Tom was er van overtuigd dat hij nog eens naar Europa zou komen en dan kwam hij zeker naar Friesland. Wij hadden zo onze twijfels.
Hierna gingen we terug naar huis en na nog wat nakletsen gingen we naar bed.


Vrijdag 1 augustus.
Eve: Om in het vliegtuig goed te kunnen slapen, besloot ik om die morgen met Adrian te gaan wandelen langs het strand. Zijn buurvrouw was er ook en we wandelden helemaal tot aan de kreek. We hadden de pas er goed in en ik moest me erg aanpassen, want om in dat mulle zand te stappen was ik nog niet gewend. We dronken een kopje koffie bij Malcolm en gingen daarna naar huis.
JK was ook wakker en we begonnen met inpakken. Dat stelde niet zo veel voor. Alles wat in de slaapkamer ligt moet mee, behalve de handdoeken, want dat waren hele oude en die lieten we achter. De duiklamp ging dit keer in de rugzak mee en het schilderij kreeg een plekje in de grote tas onder op de bodem. We legden onze kleding er om heen, zodat het niet meer kon verschuiven.
Na dit alles werd de auto van Adrian ingeladen en reden we naar de stad. We hadden in het begin dat we in Cairns waren in een winkel een paar leuke coolers gezien, maar daarna konden we ze niet weer vinden. Vandaag zouden we nog een poging doen. Adrian wist nog waar een winkel was met campingartikelen i.v.m. onze Billy. Maar toen we bij de plek van de winkel kwamen, bleek daar een restaurant gebouwd te zijn. Dus dan maar geen Billy. De coolers vonden we uiteindelijk in een van de vele souvenirshops.
We gingen naar de auto om een plekje te zoeken voor de lunch. Toen kreeg Adrian een ingeving. Hij wist nog een winkel met campingartikelen en hij reed ons er heen. En ja hoor, daar stonden ze in allerlei groottes en nog verschillende modellen. Wij kozen degene die we ook tijdens de vakantie hadden gebruikt.
Hierna werd het tijd om te lunchen. We wilden toch een beetje op tijd op het vliegveld zijn. Daar we ons al hadden ingecheckt, hoefden we niet twee uur van te voren aanwezig te zijn. Ons vliegtuig zou om kwart over drie vertrekken.
Het nam nogal wat tijd om een parkeerplaatsje te vinden, maar na een half uurtje rondrijden vonden we er een. We lunchten buiten, want het was stralend weer. We moesten in de schaduw zitten, want we waren gekleed voor het vliegtuig, wat betekent dat we een lange broek aanhadden. De lunch was lekker. Gebakken garnalen met frietjes en een salade.
Toen werden we naar het vliegtuig gebracht door Adrian en namen we afscheid van hem. Hij ging niet mee naar binnen, want dan zou hij zijn auto in een parkeerhaven moeten zetten. We beloofden contact te houden en als hij in Nederland kwam moest hij zeker bij ons komen, zodat we hem ook onze gastvrijheid konden laten meemaken.
We gaven onze bagage af bij de balie en deze zaten samen op 39,5 kilo. Precies goed. Maar goed dat er een aantal zaken niet zijn ingepakt, anders hadden we overgewicht gehad.
We wachtten een tijdje en gingen toen door de poortjes op weg naar de gate. Daar moesten we weer wachten, maar dat was niet zo erg. Je kon hier mooi alle vliegtuigen zien komen en gaan, wat toch altijd wel erg speciaal is. Om half drie konden we al aan boorden precies om kwart over drie stegen we op. We zagen onderweg nog mooi Yorkey’s Knob en de kustlijn van Queensland. Daarna stegen we zo hoog en kwamen we boven de wolken, zodat er niet veel meer te zien viel. We kregen aan boord een maaltijd geserveerd, die eigenlijk nog niet echt aan ons besteed was omdat we een uitgebreide lunch hadden gehad.
Na zeven uur vliegen landden we om half acht plaatselijke tijd in Hong Kong. Hier moesten we weer een aantal uren wachten. Dit keer wisten we wel de weg en konden we direct de weg vinden naar het treintje dat ons naar het andere gedeelte van de luchthaven bracht waar de winkels zijn. Ook daar bleek onze gate te zijn voor vertrek naar Amsterdam. We namen wat te drinken in een van de restaurants en wachtten geduldig onze tijd af. Ik had nog een leuk boek gevonden in het Engels voor Irene. Kan ze mooi lezen voor haar studie Engels. Er was in de winkels al veel kleding te koop van de Olympische spelen.
Om vijf over twaalf vertrok ons vliegtuig richting Amsterdam. We konden weer een heleboel mensen verstaan, want het waren bijna allemaal Nederlanders. Aan boord kregen we Souper geserveerd. Eigenlijk wilde ik al slapen, maar dan is de nacht wel heel erg lang. Maar na het eten gingen de lampen uit en probeerden we te slapen. Af en toe lukte dat, maar deze vlucht was wat betreft het slapen lastiger dan de heenreis. Om vier uur plaatselijke tijd werd ik wakker. Er waren al meer mensen wakker en toen begon het geloop richting toilet. Dat je dan even moet wachten is niet erg, want dan kun je even je benen strekken. We hadden weinig turbulentie gehad onderweg, dus konden we spreken van een voorspoedige reis. JK had overigens onze stoelen van te voren geboekt, zodat we zeker wisten dat we boven de vleugel zouden zitten. Volgens onze neef Toby zit je daar het best als er veel turbulentie is. Eens zaten we helemaal in de staart, maar dat was een en al ellende. Ieder hikje van het toestel voel je daar.
Om half zeven landden we in Amsterdam. De bagage liet erg lang op zich wachten, maar eindelijk konden we Irene en Anton in onze armen sluiten.
Vakantie is leuk, maar thuiskomen nog fijner!

Vanaf 29 juli

Dinsdag 29 juli

Eve: Ik was van morgen al vroeg wakker. Adrian zou samen met een buurtgenoot om acht uur gaan wandelen langs het strand. Ze hadden mij ook uitgenodigd en dus stond ik op en deed mijn wandelschoenen aan. Maar Adrian was nergens te bekennen toen ik in de kamer kwam. Ook toen ik mijn ontbijt al had gehad was er nog geen teken van leven. Ik besloot om dan maar alleen naar het strand te gaan. kon ik ook even een sprintje trekken. En dat voelde heerlijk. In geen weken had ik iets met hardlopen gedaan en nu zo langs het strand te rennen voelde geweldig. Bij het eindpunt kwam ik Adrian tegen met zijn buurtgenoot. Ze hadden die avond ervoor nog contact gehad met elkaar om een half uur later te starten. Vandaar.
Bij thuiskomst lag JK nog lekker te ronken. Hij was verbaasd dat ik al weer terug was.
Na het ontbijt bracht Adrian ons naar Tom Bown en zijn vrouw Ann. Zij waren 16 jaar geleden degenen die zich over ons ontfermden als IPA-leden. Wij kenden toen niemand hier en ons vliegtuig kwam 's nachts aan. Hij en een collega hebben ons ( het hele gezin ) toen opgepikt en naar het hotel gebracht. De volgende ochtend werden we op de koffie verwacht en zo hebben we Ann ook leren kennen. Ze waren nu natuurlijk 16 jaar ouder net als wij. Tom liet ons schrikken, want hij zag er erg slecht uit. Heel bleek en hij moest een tube dichtdrukken bij zijn keel,want daar zat een gat. Hij had een hersenoperatie gehad en mistte ook nog eens al z'n tanden. Maar hij was vol energie aan het praten net als zijn vrouw. De vorige keer heeft hij ons zijn verzameling politiespullen laten zien. Een hobby van hem toen. Hij is er echter heel fanatiek mee doorgegaan, zodat ze een zeecontainer bij hun huis moesten plaatsen om alle spullen op te slaan. We spraken een avond af om uit eten te gaan en namen afscheid.
Adrian bracht ons vervolgens naar de Skyrail. Een soort stoeltjeslift die boven over het regenwoud gaat. Onderweg kun je twee keer uitstappen bij een station om daar dingen te bekijken. Bij het begin gingen we eerst even lunchen. Daarna in de Skyrail. Dat was adembenemend. Een hele aparte ervaring om daar zo boven de boomtoppen te hangen. Het was ook heel stil. JK en ik zaten samen in een cabine. Het was niet druk en daardoor hadden we bij het eerste station het geluk om direct met een gids mee te kunnen gaan, die ons het een en ander vertelde tijdens de wandeling over de boardwalk. Een wandeling
over planken op de bodem van het regenwoud. Op het eind stond een namaak kasuaris. De gids legde uit dat dit dier heel belangrijk is voor een heleboel plantensoorten. Het is zo dat sommige planten afhankelijk zijn van de spijsvertering van dit dier. Niet eerder dan wanneer het door de kasuaris is gegeten kunnen bepaalde planten zich ontwikkelen. Als dit dier uitsterft dan sterven er dus ook een heleboel kasuarisafhankelijke plantensoorten uit!
Het tweede station had een aantal look-outs voor de Barronfalls. De waterval stelt in de winter niet zo veel voor, maar gelukkig hadden ze een afbeelding erbij zodat je een idee hebt hoe het er aan toe gaat als het zomer is in het natte seizoen. Bij dit station zat ook informatiecentrum waar je alle dieren en planten kon bekijken via computerschermen. Heel leerzaam allemaal. Als je na die tijd er dan weer overheen gaat in de cabine realiseer je je dat al die dieren tussen al die planten moeten zitten. Een aantal vogels zagen we wel, maar de rest bleef ongezien.
De laatste halte was bij het plaatsje Kuranda, waar we 16 jaar geleden ook geweest zijn met onze kids. Toen gingen we er met een oude stoomtrein naar toe. Inmiddels was het kwart over drie en blijkbaar hadden de winkeliers al genoeg geld verdiend, want die pakten al op. Wij kochten hier nog even een paar leuke coolers en belden toen Adrian, die al onderweg bleek te zijn. Niet lang daarna zaten we weer in de auto op weg naar huis.
Een vriend van Adrian kwam even buurten en dronk een biertje. Daarna ging het weer richting werf om de sunset te bekijken. Het begint al een aardige gewoonte te worden.
Adrian had rijst opgezet, dus konden we niet zo lang blijven. Ook had hij een afspraak om half acht en dus moesten we op tijd eten. Kip met rijst dit keer.
Wij bekeken een film over duiken ( Men of honour ). Greg had een stel uitgenodigd om de nacht hier door te brengen, want ze wilden gaan kamperen. Het zou vannacht heel koud worden ( 3 graden C ) en dat was volgens Greg te koud. Dus werden er twee bedden opgemaakt en kon er gelogeerd worden.
Wij gingen na thuiskomst van Adrian ook niet zo laat naar bed.