gepost op 8 juli

Dinsdag 1 juli

Inmiddels zijn we in Cairns aangekomen. Veel is er niet gebeurd. Dinsdag 1 juli werden we 's morgens door John en Hennie rondgereden. Wij hadden Hennie proberen te overtuigen om naar eeen slangenhuis te gaan, maar kennelijk riep dat bezwaren op. Zij brachten ons naar een chocoladefabriek. Door een paar grote ramen was te zien hoe de chocola werd gemaakt. In de winkel was het mogelijkom chocola te proeven. Verder was daar alles te koop wat iets met chocola te maken had. “Je kunt er geen chocola van maken” was hier een ongepaste opmerking. Er werd zelfs aangegeven dat chocola erg gezond was, zelfs beter voor de bloedvaten dan rode wijn, hetgeen uiteraard door ons in twijfel werd getrokken.

De volgende stop was een wijnboerderij. Een grote deze keer. John 's mening was dat je goede wijn alleen kon kopen bij een grote wijnboer. De kleine waren klein gebleven omdat de wijn niet goed genoeg was. Klonk wel logisch, maar vermoedelijk is een en ander wel te nuanceren. Wij brachten er op dat moment niets tegen in en volgden John. Wij namen de gelegenheid waar om wat wijn te proeven. Wij adviseerden zelfs John om een hele doos met wijn te nemen die in de aanbieding was. John zag dat wel zitten en nam deze mee.

Thuisgekomen namen we het er nog maar eens van. Lekker lezen en luieren in de zon. Vervolgens een biertje en dan was het weer tijd voor het avondeten. Deze keer speelde John daar een belangrijke rol in. Het vlees moest op de barbecue. Overigens was het vlees voortreffelijk klaargemaakt. Maar de bijgerechten, gemaakt door Hennie waren niet minder lekker. Weer lekker gegeten dus.

's Avonds kregen we bezoek van Hennie's student Naim. Deze had voor de gelegenheid ook maar even een citroentaart meegenomen. Lekker, maar toch wel weer extra. Vroeg naar bed vanavond, want Queensland is twee uur voor ons aan, dus maar even wennen aan de tijd.

Woensdag 2 juli

Ook weer een dag met weinig actie, deze keer omdat het een reisdag is. Voornaamste bezigheid is dus het pakken van de koffers en in deze zon wachten tot het tijd is om te vertrekken. Ons vliegtuig was prima op tijd en we vertrokken naar het vliegveld van Ayers Rock (Uluru), waar we over zouden stappen. Bij de landing konden we de Olga's en Ayers Rock nog even zien. Daarna stapten we uit en vervolgens konden we via de beveiliging weer instappen in hetzelfde vliegtuig. Wel hadden we nu betere plaatsen in de Boeing 717. We zaten ver voorin en konden dus Australie beter zien. Al was het maar even want de zon ging rap onder.

Op schema kwamen we aan en toen we uitstapten en bij de band op onze koffers wachtten kwam er een stevig manneke op ons af die Evertje een hand gaf en zei:”Hi, I'm Adrian.” Hij had ons herkend van de foto, die we hem hadden gestuurd. Onze koffers kwamen snel binnen en we vertrokken naar ons hotel in Cairns. We boden Adrian een bier aan, dat hij graag accepteerde. We konden dus even praten. Het bleek dat hij 20 jaar in Sydney als politieman had gewerkt en vervolgens het wel had gezien. Hij kon een klein pensioen krijgen en vertrok daarmee naar Cairns. Daar trok hij vervolgens de doodbloedende IPA sectie weer overeind. Hij vindt het prachtig om gasten te ontvangen en hij is dan ook zeer onderhoudend.

Terwijl we daar zaten te praten kwam een dikke zwarte vrouw bij ons en vroeg of ze bij ons mocht komen zitten. Wij vonden dat best en zij stelde zich voor als Sara. Ze had de hele dag met de trein gereist en was toe aan gezelschap. Het bleek, dat haar oorsprong in Somalie lag, maar ze was geboren in Tanzania, opgegroeid in Kenia en 30 jaar geleden verhuisd naar Zweden. Ze was 53 jaar en zou net oma worden. Praten kon ze en na vertrek van Adrian bleef ze nog even hangen. We kregen een behoorlijk stuk van haar levensverhaal mee, maar het bleef leuk. Ze verontschuldigde zich dat ze op die manier bij ons was komen zitten, maar ze had absoluut behoefte gehad aan gezelschap een wilde niet alleen zitten. Prachtmens eigenlijk.

Donderdag 3 juli

Eigenlijk is ook de deze dag nog saai. Adrian haalde ons op en nam ons mee naar de garage waar onze auto klaar zou staan. Toen we aankwamen werden we heel vriendelijk te woord gestaan. De wat oudere man die ons te woord stond vertelde ons dat hij de auto niet goed genoeg vond om mee naar Cape York te rijden. De rubbers bij het schokdempers waren verrot en hij wilde die eerst vernieuwen. Het zou nog eeen uurtje duren, dus moesten we ons nog even vermaken. Met Adrian was dat geen probleem. Hij bracht ons naar het dorp waar hijzelf een huis had en bracht ons naar een koffieshop, waar we gewoon koffie konden krijgen. Een plekje vlak aan het strand. Na de koffie maakten we nog even een wandeling op het strand. Dit deel werd bewaakt door een of andere student. Het stukje waar je kon zwemmen was maar een paar honderd meter en werd met vlaggen aangegeven. Een eindje verderop kwam een kreek uit in de zee en daar konden krokodillen zitten, dus daar niet zwemmen.

Vervolgens werd Woolworth bezocht. Alles op levensmiddelengebied is daar te koop. We zijn 2 uur bezig geweest om onze kar vol te maken. Adrian ging gelukkig mee een wist de weg. Dat scheelde veel tijd.

Uiteindelijk raakten we bij de kassa, waar we na een poging tot betalen na de vierde kaart succes hadden. Weer een beetje zweet extra dus.

Na al deze stress kwamen we aan bij het huis van Adrian, dat vrij groot bleek te zijn. Hij vond het prima dat we bij bij hem bleven slapen. Geen hotel of camping dus, gewoon een groot bed in een huis.

Eve: We maakten een korte wandeling naar de haven, waar we ons als gasten moesten inschrijven, want het was een watersportclub. Het was de dichtstbijzijnde gelegenheid om iets te kunnen drinken en Adrian wilde ons graag zijn lievelingsplekje laten zien.

We dronken dus wat en gingen toen naar huis, want intussen had degene die een kamer huurt bij Adrian gemeld dat hij een BBQ wilde organiseren. Adrian vond dat een leuk idee, want wij hadden ook net een BBQ gepland. Dus nodigde hij nog een paar vrienden uit om ook te komen eten.

Het werd heel gezellig, een woord dat ze niet kennen in Australie. Adrian had een heerlijke salade gemaakt met honing-mosterdsaus en een aardappelschotel om er bij te doen. We hebbben Adrian een Fugeltje gegeven met een klein flesje Beerenburg er bij. Dat is deze avond natuurlijk even uitgeprobeerd.

We gingen niet zo laat naar bed, want het was sowieso twee uur eerder in ons hoofd.

Vrijdag 4 juli

Vanmorgen op tijd opgestaan, want we hadden een afspraak met een paar collega's in Cairns. Adrian bracht ons er naar toe en hij zette ons alleen maar af omdat hij zelf weer terug ging naar huis om te werken aan een sollicitatiebrief. Hij is op dit moment een beetje blut. Hij heeft namelijk nog een huis in Sydney en ook een koophuis hier in Cairns. Van zijn pensioen kan hij wel gewoon leven, maar twee huizen onderhouden is lastig. Hij probeert het huis in Sydney te verkopen, maar dat lukt nog niet zo goed.

JK: Na een rustig begin van de dag, met onder andere hele verse sinasappelsap, van sinasappels uit Adrians boomgaard, vertrokken we naar Cairns.

We kwamen keurig op tijd op onze afspraak bij de politie en werden ontvangen door een viertal collega's, allemaal detectives. We wisselden vrij ongedwongen informatie uit, waarbij bleek dat problemen in Nederland en Australie vaak niet ver uit elkaar liggen. Wel zijn de grote afstanden daar een heel eigen probleem. Om langere tijd een groot team in stand te houden moeten mensen vaak langere tijd van huis. Drugs is in Australie net zo'groot probleem als bij ons. Daarbij hebben ze heel veel grens te bewaken, zo'n 20.000 km. Daarbij komt dat Nieuw Guinea vlak bij is en de aanpak van drugs is daar minder ontwikkeld. Ook kunnen vliegtuigjes overal op verlaten airstrips landen. We hebben vrij lang met Mark gesproken. Hij doet Childrens protection, jeugdpolitie dus. Op diverse gebieden worden problemen aangepakt. zo moeten scholen o.a. meewerken, door bepaalde informatie te geven. Voor de aanpak van kinderporno wordt een programma gebruikt dat op internet zoekt naar indicaties. Mogelijk wordt bij ons iets dergelijks gebruikt en ik heb beloofd dat uit te zoeken.

De baas, John Hartwell, moest eerder weg in verband met een zaak, maar hij nodigde ons wel uit om na onze tocht naar Cape York nog een keer gezamenlijk te gaan eten. Best een goed idee eigenlijk en we zullen hem tegen die tijd dan ook bellen.

Rond een uur of twaalf verlieten we het bureau en zochten in de stad een terrasje op. Na een versnapering belden we Adrian, die ons weer oppikte. Wij moesten nog wat inkopen doen, vacuum verpakt vlees, en Adrian had al uitgezocht waar hij moest zijn. Dit scheelde echt heel veel tijd. Ook kwamen we er achter dat we ook wel dingen die we misten van hem konden lenen, want op de terugweg konden we dat toch wel weer bij hem inleveren. Deze Adrian is goud waard.

Na het eten gingen we een video bekijken. Eerst onze eigen en daarna eentje van Adrian.Er kwam ook nog een gast langs. Iets wat heel normaal is in het huis van Adrian.

Om een uur of half elf waren we versleten en gingen naar bed.

Zaterdag 5 juli

Tjonge, we sliepen een gat in de dag. Half tien deden we pas onze ogen open!

We kleedden ons aan en hadden weer een lekker ontbijt met geroosterd brood, vers sinaasappelsap en een kopje thee.

We zijn daarna een uur bezig geweest om onze auto goed in te richten. Een heel karwei, maar omdat het dezelfde auto is en omdat er dezelfde spullen in zitten is het al gauw dat je hetzelfde in gaat pakken, want zo werkte dat het beste voor drie maanden, dus waarom een andere indeling gemaakt.

Hierna gingen we nog even mee met Adrian naar zijn favoriete koffiesteck ( vlak bij het strand ). We namen een cappucino en gingen weer teerug om afscheid van iedereen te nemen.

Eindelijk op onszelf! Eerst nog even de laatste boodschapjes doen in een klein plaatsje met heel veel winkels ( woolworth en K-markt ) en weg waren we. Op naar Port Douglas. We hadden inmiddels al allerlei informatie gevraagd in Cairns over het duiken en konden dus direkt naar het juiste adres rijden ( met hulp vn Adrian natuurlijk ) om daar een trip te boeken. Eerst waren we teleurgesteld, want we moesten wachten tot dinsdag. De tocht voor morgen en maandag was volgeboekt. Maar gelukkig waren er een paar afzeggingen op hetzelfde moment en konden we een trip met drie duiken boeken voor morgen. Het zoeken van een camping leek ook op dezelfde manier te gaan. De eerste camping zat echt vol en deze adviseerde ons om de camping 7 km buiten de stad te nemen, maar wij wisten dat er nog een camping in de stad zelf was en die probeerden we toch echt wel even eerst. En ja hoor, een campingplaats zonder electriciteit is meestal wel beschikbaar. We hadden een mooi stukje camping.

Na een kop koffie en wat in en uitgepak ( we moesten bij daglicht onze duikspullen klaarmaken, want als we terug zouden komen van het eten zou het donker zijn.

We gingen eten in de Combineclub ( ons aangeraden door Adrian ). Het was er erg druk ( zaterdagavond ). Eerst maar een pilsje gepakt en gewacht tot er een tafeltje beschikbaar was met een nummer. Zodra die er was hebben we een heerlijke vischotel besteld (baked Snapper ). Plus een fles wijn. We moesten het natuurlijk vieren dat we nu toch eindelijk samen op pad waren.

Terug op de camping namen we een bakje koffie en hielden we even het journaal bij. Boven ons is het een geweldig kabaal, want de boomtoppen ( meest palmbomen ) zitten vol kakatoes en die kunnen toch een herrie maken. Bij Adrian hadden we om zes uur in de morgen er ook al zo'n last van, maar nu is het echt een wildernis. Ben benieuwd hoe we zullen slapen vannacht.

Zondag 7 juli

Vannacht heel slecht geslapen. De kakatoes maakten veel kabaal en JK moest wel drie keer er uit voor een sanitaire stop. Dat is met zo'n tent bovenop een hele onderneming. Ik was even vergeten hoe je dan ligt te schudden in bed. Het ws bovendien erg warm en we sliepen al met de achterklep open, zodat de wind de lucht wat kon afkoelen. Toen begon het ook nog te regenen. Niet hard, zo'n miezerig buitje van 10 minuten, maar je wordt weel steeds wakker. Bovendien regende het steeds op ons hoofd. Een nacht met hindernissen dus.

Na het vroege ontbijt ( we konden toch niet slapen ) gingen we op pad naar de haven van Port Douglas. We betaalden de trip naar het rif en konden ons gaan inchecken. In anderhalf uur zou de catamaran ons naar het buitenste rif brengen.

Het deel heet Agincourt. We haadden drie duiken geboekt een de duiken warn gepland om 10 uur, 12 uur en 2 uur. Vlak voor we op de plaats van bestemming waren werden de duikspullen uitgezocht voor ons en op een bepaalde plaats gelegd. Na de briefin over hoe het er toe ging met signalen en zo, was het tijd om ons om te kleden. Er was een strak schema, want het was zondagen de kin-

deren hadden schoolvakantie. Voor we het wisten leegen we al in het water. Het klaren van mijn reechteroor ging maar moeizaam, maar we doken op een hoge afstand alvast mee. Dez duik kenmerkte zich doordat we om een soort van pilaar heen doken. Het was er echter 24 meter diep. Nadat mijn problemen waren opgelost ging ik als vanzelf naar deze diepte. Een nieuwe ervaring voor ons, want we waren nog nooit verder geweest dan 18 m.

Wat we zagen was enorm en niet te beschrijven. Ik zal een poging doen. De pilaar zat vol met allerlei koralen en hierdoorheen zwommen scholen kleine vissen, gekleurd in de meest exotische kleuren. Naast deze pilaar zwommen een heleboel grote barracuda's.

JK. Verder zagen we een lionfish, een hele mooie maar gevaarlijke vis, diverse zeekomkommers, vissen in allerlei kleuren. Op enig moment was de luct op en moesten we weer naar boven. Alles was luxe gereegeld. Na het aftuigen werden de tanks weer gevuld, zodat deze voor de volgende duik klaar stonden. Ondertusssen kon je eten een drinken en opwarmen op het voordek, waar de zon scheen. Nadat uiteindelijk alle snorkelaars weer aanboord waren, voeren we naar de volgende duikstek. Deze was minder diep. Het koraal was hier prachtig, het aantal grote vissen was aanzienlijk minder. De koralen waren hier in alle mogelijke vormen aaneengesmeed. Het kostte ons hier allebeei wt meer moeite om onze oren te klaren. Na diverse pogingen luktte het toch om dieper te gaan en vanaf dat moment ging het weer goed.

Boven was evertje toch een beetje ziek geworden, door de bewegingen in het water. De volgende duik zag ze niet zitten, maar ik had het eigenlijk ook wel gehad. Twee vrij diepe duiken vragen toch wel veel van je lichaam. We besloteen deze duik maar tee laten zitten en meldden dat bij de bemanning. Daarr werd niet moeioijk over gedaan en we konden bovendien geld terug krijgen, iets waar we niet op haddden gerekend, maarhet is natuurlijk nooit weg. Onze Troopy stond natuurlijk nog steeds op ons te wachten en wij zochten onze camping weer op. Het bleek toch moeilijk te zijn om weer voor ons zelf te gaan koken en uiteindelijk namen we de beslissing omm dat toch nog maar eens buiten de deur te doen. Heet eerste reestaurant waseen chinees, waar wij naar binnen stapten. Het eten was zeker niet beter dan de avond ervoor en wel veel duurder. Desondanks toch wel lekker gegeten.

Maandag 8 juli

Het opstaan ging vanmorgen zonder problemen. We haddeen geen haast en konden dus alle tijd voor ons zelf nemen. Tegen 10.00 uur kwamen we bij de haven waar onze video klaarlag.

Onze eerste beestemming die dag was Mossman. Het ging ons dan vooral om de Mossman Gorge, die heel mooi moest zijn. De afstand naar Mossman was gauw afgelegd. Het bleek dat wij niet bepaald de enigen waren, die dez andeling wilden maken. Met bussen vol kwamen de toeristen aan. Ondanks dat besloten we toch om deze wandeling t makeen. Je kon dan ook een korte en een lange wandeling maken door het regenwoud. Gezien het schoeisell dat werd gedragen, meestal teenslippers, hadden de meesten geen langee wandeling in hun plan opgenomen. Het eerste stuk was dan ook erg druk. Hier wareen keurige paden en trappen aangelegd, maar na een paar honderd meter ging vrijwel iedereen terug naar de carpark. Wij liepen door en wij ontdekten waarom dithet egenwoud heette, het regende flink dus. Het was niet koud, maar nat werd je wel. Na zoń anderhalf uur gingen we teerug naarr de auto. Ook buiten het regenwoud regende het nu. Om hier nu te gaan lunchen was ook niet alles een wij vervolgende onze trip in de richting van Daintree. Toen het even droog was zetten we de lunch klaar, maar voor we alles ophadden kwam de regen weer. Het wareen wel korte buiteen, maar ht maakteheet er nietmooier op. We reden door in de richting van Cape Tribulation, de plaats waar rif en regeenwwoud eelkaar ontmoeten. Op weg daarnaar toezagen we bij een kreek een aantal auto's stilstaan. In d kreek bleek een casuaris rond te staappen. Gauw de auto aan de kant dus en dee video erbij. Evertje kreeg het voor elkaar om een stukje video ervan te maken, maar voor de foto wenste de casuaris niet te poseren.

In Cape Tribulation informeerden we of e ergeens op de Bloomfield treck konden kamperen. Dat kon wel dat zou nog ongeveer anderhalf uur rijden zijn, ruim op tijd voor het licht uitging. Wij kekekn eerst nog eeven op het strrand, waar inderdaad heet oerwoud doorliep tot aan het rif. Het laatste stuk van het woud was meer een soort moeraland, waar een rotlucht uit opsteeg.

Lang stonden we er niet, want het rregende nogg steeds. Doorrijden dus over de Bloomfield treck. Een prahctige weg met hele stijle hellingen, waar we vaak maar in z'n één naar boven konden. Na twee uur twijfeden we of wede camping misschien hadden geemist. Het beegon al wat donker te worden en d weg was niet echt best. De kaart waarop de camping stond stelde niks voor, dus we konden di sslecht plaatsen op onzee eigen kaart. Uiteindelijk kwamen we bij een aboriginal community, waar drank ten strengst was verrboden, 35000 dollar boeeten en 8 maanden gevangenisstraf kon je krrijgeen. Ons leek het nietgoee om daar tee blijjven, gezien de alcohol diewe bij ons hadden Een oudere aboriginal man vertelde ons dat we in Wujal Wujal waren.

Dat was t vinden op de kaart en de volgende plaats wasdichtbij. Dat was Ayten en daar was dan wel weer een camping. In heet dondkeer kwamen we daar aan en moesten alsnog zoeken naar de camping. Ook dat lukte uiteindelijk en door de eeigenaar werden we hartelik ontvangen. Wel vond hij dat we nog laat op pad waren, maar er was ruimte genoeg. Tijdens heet opzetteen van ons kamp weden we in hetNederlands aangesproken door eeen vrouw. Het bleek dat zij in Australie, Brisbane, woonde met haar Australische partner. Zij hette Nicole en hij Shane. Shane had lang in Nederland gewoond en sprak dus uitsteekend Nederlands.

Voor het eerst weer zelf eteen gemaakt, de eerste keer in Australie dus. Het smaakte prima en wij aten samen met Shane nen Nicole.

Daarna werd er een groot kampvuur gemaakt, waar ook andere gasten omheen kwamen zitten. Erg gezellig dus. Om 10 uur ging bij evertje het licht uit een zijn we maar naar bed gegaan.